اعتقاد بر آن است که چالش واقعي افراد اين است که بتوانند در دنيايي که تنها هستند و سرانجام بايد با مرگ روبه‌رو شوند، زندگي کنند. بنابراين درمان‌گران بايد به افراد کمک کنند تا مسيرهايی براي مشارکت در جهت ايجاد رفاه در جامعه پيدا کنند. درمان در ديدگاه رولو مي، ما را به سمت درمان وجودي هدايت مي‌کند.

وقتی از کودک درونم حرف می زنم از چه حرف می زنم؟ ناگهان بعد از مواجهه با اين متن به این فکر افتادم که وقتی ما کودک یا نوجوان بودیم دست کم در کشور خودمان افسردگی آنقدر ها برای بزرگسالان هم به رسمیت شناخته نمی شد چه برسد به کودکان. فکر کردم و به یاد آوردم که گاهی من هم این علائم منسوب به افسردگی را تجربه کرده ام و باز فکر کردم که آیا کودک افسرده شفا نيافته دیروز، همان کودک درون امروز نیست؟ برای شفای کودک درون افسرده چه باید کرد؟ متن کوتاهی خواندم و پر از سوال شدم اما آیا زیباترین کاری که هر متنی می تواند بکند همين ايجاد سوال نيست؟